VRIJ 93

De straten en stegen van ooit er nog zijn er nog en ik houd er rekening mee dat het voor eeuwig is of voor iets dat daar  in de buurt komt. Het komt me voor als marmerstof, twinkelregen die van boven komt.

In dat aanschijn overzie ik het bestaan, de wereld aan mijn voeten, de stegen die ik zo goed ken, de lantaarn met oranjegloed op de hoek van de straat met dat diffuse licht, de nachtegaal in de boom, de  kikkervisjes in de spoorsloot, de herinnering aan de schoonheid die ik ontdekte als kind  bij de spoorsloot die altijd bewaarde en  dan ook nog het marmer uit de bergen, dat ermee verbonden werd door de liefde.

Ik koester de straten en de spoorsloten van ooit en van nu, wij zijn stof en leven is vorm. Waar dat samenkomt worden herinneringen geboren, rijzen beelden op uit marmerstof, worden beelden gehouwen uit sterrenstof. Dat verbindt en verdiept. En zelfs Goor wordt er mooier van – kun je nagaan.

Ook daarom houd ik er zo van, dankzij de herinneringen die het oproept. Het is de muze in de steen, dat lied van verlangen, dat ik me van vroeger herinner. Alsof je Pietrasanta bent – de artiest, vorm, de geur van ooit en ook van altijd, alles door engelen betoverd.

Ach, nachtegalen, aanlnminnige lokroep, Paloma, ach marmerstof, ach verbeelding van eeuwigheid, op naar de Hof...