Ochtendgloren

Ik sta voor dag en dauw op. Strikt nodig is het niet. Ik ben immers gepensioneerd. Spreek ik een gewezen collega die eveneens die status heeft, dan is het eerste wat betrokkene mededeelt: “Heerlijk, dat nog eens omdraaien s-morgens, want geen vroege gang naar de kantoortuin!” Of uitingen van een dergelijke strekking. Wanneer ik repliceer en hem of haar zeg, dat ik voor zevenen reeds over straat loop, dan kijkt men mij meewarig aan. “Ach, wat goed zeg!” – maar de onderzoekende blik doet vermoeden, dat men denkt dat ik a) een bazige vrouw heb voor wie ik een dag lang klussen klaar twee) mensenschuw of 3) autistisch ben. In werkelijkheid gaat het om de laatste twee. Althans: dat vindt mijn eega, hoewel zij chargeert: dat doet zij namelijk vaak. Maar er zit een kern van waarheid in.

Immers, ik laat eerst de honden uit, aangezien de wederhelft wel werkt. De corgi’s zien mij als een onderdeel van de roedel, maar niet perse als de dominante van ons drietal. Zij schieten dus alle kanten uit, zodat andere verkeersdeelnemers morrend het blaffende duo trachten te ontwijken. Mijn schreeuwende aanwijzingen worden blijkbaar eveneens als een soort geblaf ervaren. Daarbij laten zij andere honden grommend weten dat ze er zijn, kortom: hoe vroeger, des te minder obstakels en ergerlijke teksten van passanten

Hardlopen doe ik ook bij het ochtendgloren. Vanwege andere honden. De tekst ‘hij doet niets hoor, maar is nieuwsgierig’ leidt er doorgaans toe, dat een hakkenbijterig exemplaar mij een honderd meter begeleidt. Dan zijn er jongelui, die append op een fatbike zitten en recht op mij af fietsen, zodat ik schreeuw (maar ze hebben vaak oortjes in) en dan noodzakelijkerwijs uitwijk en door de poep van de grasstrook van het uitlaatgebied ren. Hardlopen hoort ontspannend te zijn.

Wie geen honden heeft en niet aan buitensporten doet, heeft het een stuk gemakkelijker. Maar gaat denkbaar eerder hemelen. Maar is s-avonds vermoedelijk minder moe.

Erik Endlich