VRIJ 11

Ach ja, zo'n cafe, waar je niet raar zou opkijken van achter je krant en je pint als er plots iemand het schenkhuis zou betreden die extreem op Willem Wilmink lijkt. Natuurlijk is het de schaduw van een spoedig een herinnering, van  ooit. Ik zat alleen niiet bij Het Bolwerk te Enschede, maar bij De Tip in Daarle. Wilmink en God houden van een pint en een stoot.

Hoe het komt weet ik niet precies, maar ik kom graag in Daarle. Omdat weinig zo mooi en zo van niets is als Daarle. Mooi niets. Met een vermoeden van Willem Wilmink. Je moet er zelf verhalen vertellen en mijmeren over wat voorbij is En ongelogen, er wordt gebiljart, tusssen pinten en pluimen, ik ben toeschouwer.

Er zijn in Daarle veel biljarters en God bestaat, voor even. Hij houdt van Jetses en van Wilmink. Er komt in Daarle ook weer een postkantoor, dat wil zeggen: een balie, uiteraard bij Maneschijn, niet één van de twee autobedrijven die zo heten, maar bij de dagwinkel met die naam. Voorheen werd de post afgehandeld bij Valk Tweewielersport.

Vroeger toen ik nog voetbalde, bij de E-tjes, de D-tjes en de C-tjes, vond ik Daarle al prachtig, voorzeker sportpark ’n Kadiek. De Lange Leegte is mudvol in vergelijking met ’n Kadiek, net als de voetbalvelden in Daarlerveen en Marle. Alle mannen dragen een pet, alle vrouwen een schort. In mijn jaren als nieuwsgaarder in onder meer de gemeente Hellendoorn belde ik, als het om Marle ging, met ‘moeke’ Teesselink en voor Daarle en Daarlerveen met Henk ‘Wat woj weetn, jong?’ Berkhof.

Tegenwoordig is café De Tip een pleisterplaats tussen Hoge Hexel en Den Ham. Ik kom er ongeregeld. Je kunt er goed zitten, mensen spreken, bij de kaarters en de biljarters en als het mooi weer is op het terras. Het is goed, dunkt me, dat de postbestelling  weer geregeld is. Al prefereer ik het om alles wat nodig is per fiets naar Daarle te brengen of er iets te halen bij de dagwinkel en dan bij De Tip een krant te lezen bij een kop koffie in de hoop dat Willem Wilmink zich even laat vermoeden.