Overigens MCLXXXXXIV

Er komen elke nacht een paar sterren bij om de maan te bewaken. Nu weer meer dan gisteravond. Ik heb geen idee hoe lang doorgaat. Ik vind het wonderlijk, die symbiose. De zon is de mooiste, niet de grootste, dat is bedrog, gewoon dichterbij. Sinds een slordige vier tot vijf miljard jaar geleden pas. Ik ben al mijn bewuste leven lang gefascineerd.

Een broer van mijn oma had dat ook, die fascinatie en leerde me de hemel boven Weiteman aftasten. Hij legde me de sterrenhemel uit. Hoe de maan ontstond, daar filosofeerde hij over, hardop in de late avond. Hij hanteerde twee theorieën. Zijn favoriete was de samentrekking onder hoge druk van gassen en stoffen, maar ik hang de tweede theorie aan.

En die tweede theorie wil dat ooit, toen de aarde een beetje misselijk was, het inwendig rommelde om vervolgens een enorme steenwolk uit haar binnenste te kotsen en dat is de maan geworden, waar we aards leven aan danken. Geen idee hoe het kan, of het waar is, maar feit is dat de maan nu al nachten omringd door sterren om de kerktoren danst...