MCLXXXXXXXXXXIV

Tante Hanna. Het was een ingeving toen ik erlangs veurde. Ik stuurde mijn bolide langs de afgrond naar het huis waar ze woont. Zo vaak gedacht, nooit gedaan. Liep ze daar gewoon, tikje gekromd, achter een rollator, dat dan wel, als een gebogen hinde, maar vief, eentje van 93 jaar.

Haar man, mijn oom Herman, is alweer vijf jaar uit de tijd, net als alle anderen van de clan, alle tantes en ooms, op tante Hanna na en over tante Riek twijfel ik. En uiteraard mijn ouders. Ik kan ze allemaal nog zien, als ik mijn ogen toeknijp. Hun stemmen horen, hun conversaties. 

Tante Hanna is er nog en ze herkende me meteen. Zette zelf koffie. Vroeg het me verging. Ik herkende het keukentje meteen als de vroegere serre waar ik met mijn neven naar de avonturen van Tom Sawyer en Huckleberry Finn keek. Zag de drie neven weer naast me zitten; jaren zestig.

En tante Hanna zette koffie voor me, die ze gekromd voor me inschonk,  met een koekje erbij. Vroeger kregen we 'priklimonade' in. Dat was een mooie tijd, maar voorbij, ach, voorbij. Vandaag kwam het even weer terug, als een spiegel van ooit - als een vlaag van het verleden.