Overigens MCLXXXXXXXXVIII

'Mijn pop.' Dat zei ze. Ik maakte een vooravondwandeling. Dat doe ik wel vaker, dat oudemannenommetje. Voor mij al een heel eind, gestokt om de bibliotheek, om het gemeentehuis en om de kerk. Van de letteren, van de overheid en van de haan. Meer heb je welbeschouwd niet nodig.

'Waarom  loopt u met stok?', hoorde ik een kinderstem. En zag aan de overkant van de Plantsoenlaan een meisje met een fiets. Ze stak over, vroeg waarom ik met die stok liep en ik vertelde dat mijn rechterbeen kapot is. Ze keek er onderzoekend naar en zei toen dat ze er ook één wilde.

'Of ruilen, meneer.' Ik vroeg wat ik dan zou krijgen. 'Mijn pop', zei ze.  Het aanbod  heb ik afgeslagen, zij het niet met de stok.