Overigens MCDLXXXI

Er zijn heel vaak mensen om me heen die niettemin zijn heengegaan. Als ik mijn best doe kan ik ze zien. Weer met ze praten. Als het uitkomt ruzie met ze maken. Weer filosoferen over het leven. En over de dood. Gelukkig kan dat, vooral des nachts, als de levenden op bed liggen.

Denk niet dat ze zijn veranderd, de heengeganen. Zij die er waren voor ik er was en zij die later kwamen en eerder verdwenen. Ik voer lange woorloze gesprekken, als ik aan ze denk, als ik ze voor mijn geestesoog zie. Ik heb geen verlangen een hunner terug te zien en ik geloof ook niet dat ik ze in wat sommigen een hiernamaals noemen zie, maar voor nu zou ik niet zonder hen kunnen noch willen. Ook een aantal  dergenen die nog wel leven, althans, naar ik vermoed.