De Roskam op Twitter    De Roskam op Facebook   

Overigens DCCCXVI

Laurel en Hardy waren in de tweede helft van de jaren zestig mijn eerste Amerikaanse helden, maar vanavond dacht ik dat ze wellicht gelijk-op gingen met het olijke duo Johnson en Nixon, want die herinner ik mij ook nog heel goed. Ik zag en hoorde op het schoolplein jongens uit de zesde klas sloganroepend over het plein met de grote eiken (of waren het kastanjes, moet ik toch eens nakiijken) lopen. En ik weet nog wat ze schreeuwden 'Johnson moordenaar'. Het is vreemd dat ik me dit herinner, want ik zal een jaar of negen à tien zijn geweest.

Later heb ik als leerling van het Christelijk Lyceum een scriptie geschreven over de vrijheid van meningsuiting, waarin ik de Provo-beweging aanhaalde, die elke avond' Johnson moordenaar' bij Het Lieverdje scandeerde, maar dat niet mocht, want volgens de rechtbank stond dit gelijk aan het beledigen van een bevriend staatshoofd. Daar wist Provo wel raad mee, want de jongeren vonden het beledigen van een bevriend staatshoofd vrije meningsuiting.  Ze waren ook inventief en bedachten 'Johnson molenaar', wat daarna nog veel meer aandacht kreeg.

Ik moest er vanavond aan denken toen het op de radio ging over de vraag of Trump president van de Verenigde Staten zal blijven of dat hij wellicht de prairie van de Amerikaanse politiek dient te verlaten om plaats te maken voor Joe Biden. Natuurlijk volg ik dat, de slag om het Het Witte Huis, maar meer indruk dan die schoolpleinjongens en die provo's maken de Trumps en de Bidens dezer wereld niet. Ik zal me tussen de radioreportages door zeker even bepalen bij Laurel en Hardy. Nu ik dit schrijf leken ze op de dikke (Trump) en de dunne (Biden).  

Deel dit nieuws!