DCCLXXXII

Op het kerkhof zie ik een begrafenis waarbij de opkomst van familie, vrienden, buren, collegae en bekenden matig is en ik weet ook dat dit niets zegt over de betreurde. Het was vandaag een bloedmooie nazomermiddag en ik constateerde dat het waar is wat ik onlangs las: dat corona begraafplaatsen met de mooiste kleuren tooit.

Ik had nog een gedachte die ik in hanepoten krabbelde, op een frommelig briefje, namelijk dat bij een uitvaart de gedachten uiteraard bij de ontvallene zijn, maar ook bij veel anderen die dáárdoor weer tot leven komen. Want op een begrafenis denk je aan adem van adam, tranen der acacia's, er komen allerlei mensen voorbij - schimmen van ooit.

Zie ze lopen, zie ook de overledene ineens voor je, in een pak van Nederveen, een bolide van Munsterhuis, in de toga van dominee Krijger, in de boeken van Geert Mak, in het thuishonk van de voetbalclub, in het opvanghuis van zijn dochter, in de gelagkamer van de bridgeclub, in zijn woning vol meesterschilderijen en ogen zoutend traanwater.