De Roskam op Twitter    De Roskam op Facebook   

Overigens DCCLXXVIII

En die jas dan, die jas, die alsmaar kleiner wordt, dat is de ware dracht, de jas van het leven.

De wereld krimpt, de zichtbaarheid vermindert, maar er wacht iets groots aan de einder, omdat het zo klein is. Dat geldt honderd keer honderden keren, tot in de eeuwen der eeuwen. Dit is geen evangelie, maar werkelijkheid. En dat blijft zo tot het pluisje dat we aarde noemen opgaat in een zwart gat, en verpulvert tot niets, zoals een dood lichaam uiteenvalt in diezelfde aarde.

Voedsel voor herinneringen in een uiteenvallende jas.

Daar kun je vrees voor hebben en je kunt er naar uitzien, en het kan ook beide, een volgordelijk proces. Het hoogste goed lijkt me de onthechting. En we kunnen het meemaken. Het mooiste van het leven is dat er doden zijn, en zo lang we leven zijn er herinneringen. Daarna zijn we herinnering, wat ook weer tijdelijk is, want tot degenen die ons herinneren zelf herinnering zijn.

Wat kan het bestaan toch eenvoudig zijn, als je je kleedt naar de staat van de tijd.

Deel dit nieuws!