Overigens DCCLXIX

Het is een levenslange discussie met mezelf. Soms denk ik dat het fenomeen zich bij het klimmen der jaren steeds heviger openbaart. Mijn leven lang steek ik verhalen af, aanvankelijk in de huiselijke kring, soms zelfs in de beslotenheid van mijn eigen kamer. Verhalen bij de kachel, minstreel zonder muziek, want alle verhalen van juffrouw Meijer van de kleuterschool vertelde ik door. Iedereen moest het weten! Verhalen moest ik vertellen! En daarna lezen. Verslagen maken en boeken hervertellen.

Ik wou zó graag vertellen wat mij was verteld dat ik over mijn woorden struikelde en soms vastliep in een stortvloed van woorden. Van de weeromstuit ik ging stotteren. Mijn moeder is toen ik zes was met me bij een psychiater geweest, die haar geruststelde, zeggende dat haar zoon zoveel fantasie had dat hij z'n tong verstuikte. Zóveel vertellen dat hij over woorden struikelde. En dus ging mijn moeder wéér met me op pad, dit keer naar een vrouw die als logopediste aan de Kruissteenweg resideerde.

Dat vertellen is mijn wapen en valstrik. Door een niet-aangeboren-hersenletsel praat ik wat minder rap van de tong, ik kan me goed uitdrukken, maar  snel én verstaanbaar is tegenwoordig een lastige combinatie. Ik moet, wil ik mijn verhalen vertellen, niet meer in woorden praten, maar in lettergrepen. Het is mijn aard niet, maar ik blijf het prubberen, ik bedoel pro-be-ren. Die psychiater is al jaren dood en de oude logopediste van de Kruissteenweg praat ook niet meer. Ik wel, vertel verhalen over hen.