Overigens DCCXXV

Soms denk ik dat het aan mij ligt, maar bij die gedachte alleen al meen ik stellig te weten dat dit niet zo is. Het tweede kan natuurlijk de bevestiging van het eerste zijn, maar toch veronderstel ik dat het toch iets anders ligt.

Mijn vrees is dat alles wat ooit voor maatschappij, voor samenleving en voor beschaving stond de afgelopen jaren is vergruisd, verprutst en verpulverd. Misschien ben ik een relict van vroeger, mogelijk heb ik het altijd mis gehad, of nooit begrepen, maar ik dacht aan opbouw, met vallen en opstaan, hard werken en op tijd en plek genieten van de schoonheid des levens.

Wat ik hoor, lees en zie is achteruitgang, je reinste degeneratie, hulpverleners die in mekaar worden geslagen, rellende jongeren die stijf van de drank, de pillen en de verveling puur voor de lol, en omdat het kán, overgaan tot fysieke en psychische marteling, alleen omdat het business as usual is, want gemeengoed geworden. 

De populaire pers drukt alles af en hoe sappiger (bloederiger) des te beter, want dát zou journalistiek zijn, alles afdrukken en dan de handen er vanaf trekken. De politiek is verworden tot roeptoeter van het grote ongenoegen, weeklaagt en opiniepollt er onbekommerd op los. De regeringspartijen lopen weg voor een stemming, omdat ze zelfs hun eigen waarheid verwensen.

Het virus bestaat volgens de horden niet, het gezag wordt niet erkend, ach land van hersenverweking en dikke-ik-heb-gelijk, de vuist en valsheid maken en breken de regering. Beiroet en Wit-Rusland zijn dichtbij. Dat is wat ik denk.