Overigens DCCX

Op de fiets naar Apeldoorn toen. Het is blijven hangen. In de geest. Wat was het leven overzichtelijk toen. Het was een weldaad om het te beleven en misschien omdat ik eigenlijk wel wist dat het de laatse jubel zou zijn. Daar hoefde ik geen helderziende voor te zijn. Dat maakte het extra pijnlijk, maar ook extra waardevol, vooraf, du moment en achteraf.

Mijn ouders hadden een kamer gehuurd bij Van der Valk nabij Hoenderloo. Zij logeerden daar een week, mijn broers en ik zouden er met hen hun veertigste huwelijksdag vieren. Hapje eten, wat drinken en weer weg, want het 'echte' feest voor álle familie, vrienden en kennissen zou later plaatsvinden, in het Wapen van Beckum, zo'n feest waar ik niks mee heb.

Het was in Hoenderloo dat ik besefte dat alles een tijd heeft. Ik ben die nacht bljven slapen, daar bij Van der Valk. Alles rook naar sleur, macht der gewoonte en verkeerde smaak, alles wat mijn ouders 'leuk' vonden, mijn vader voorop, en wat ik (daarom) 'niet leuk' vond. Toch was het intens, wij drieën ik wisten het. Anderhalf jaar later overleed mijn vader.