Overigens DCCIX

Ik hoorde zojuist dat Maarten Biesheuvel vandaag dood geworden is. Dat was een schok, want één van de eerste boeken die na de series van de Kameleon en Arendsoog een onuitwisbare indruk op me maakten was 'In de Bovenkooi' van Biesheuvel. Ik heb hem nooit zelf zien optreden, maar wel volledig gek, maar verder zeer goed bij. 

Vervolgens heb ik gezien (en het is nog te zien op youtube) hoe het gek zijn meedogenloos kan veranderen in eaanzinnigheiid in haar meest waanzinnige variant. Dat is onrustbarend pijnlijk te zien als hij, in gezelschap van de liehebbende Eva en de prudente Adriaan van Dis, hartverscheurend 'Brief aan vader' voorleest. Woorden van wanhoop, gillend van ellende, snikkend van zielenpijn. 'Tot mijn 26ste was ik een gelukkig man, in 'Brief aan vader, en toen ben ik in het gekkenhuis beland, vader, ik ben nu al 28 jaar krankzinnig'. Hij wil, citerend eigen werk, dood, want naar zijn vader. Aangedaan door emotie: 'De dood is een groot recht vader, maar er zijn ook plichten, help je zoon door het leven, sta hem bij. Wanneer maakt u uw werk toch eens af, dooe uw mond open.'

Heel anders dan toen hij, aanmerkelijk jonger, op het schouwtoneel met zijn moeder belde die toen al een paar jaar dood was, maar in de kist wél een telefoon had.  Hij is nu zelf opgenomen in het dodenrijk, met zijn ouders en - nog belangrijker - met beschermengel Eva herenigd. Dat stelt gerust, in wéér een houten Sunny Home.