Overigens DCXCVIII

Een gedicht van Herman de Coninck, een gedicht over de weemoed vanwege alles wat voorbij ging en niettemin bestaat zolang de foto's nog bestaan. De mooiste zin is, vind ik, die over het heden en het verleden: 'Het nu houdt het verleden bij elkaar.' Zonder heden geen verleden. Alles is herinnering. Mijn laatste herinnering is de vorige zin. Alles gaat voorbij.

En dat is maar goed ook, anders zou het wel erg druk worden, erg vol en vooral erg ooit. Het gedicht is getiteld 'Weemoed' en poogt die te verklaren aan de hand van een prent van twee decennia geleden. Ik heb begrepen dat De Coninck het gedicht het liefst vororlas of hoorde met muziek van een hoboïst. Ik moet dan meteen denken aan Jan Joris Nieuwenhuis.

Kijkend naar een foto die me herinnert aan een reis naar Rusland en en hobomuziek van Brahms in Wenen lees ik over de dingen die voorbij zijn, maar oproepbaar voor een glimach zorgen: ' Weemoed is een foto van voor twintig jaar / Familie, nog samen, nog gezond. / Is toen. Met een lijst van nu errond./ Het nu houdt het verleden bij elkaar./ En omgekeerd. Want nu is maar even./ Is opschrikken en vragen: '/ waar waren we gebleven? / Bij jou. In Die Dagen. / Alles is ver. En de liefste dingen nog verder. / Maar door het verleden wordt het bij elkaar / gehouden, als schapen door een herder.'