Overigens DCLXII

De machtige rode beuken in de pastorietuin staan er schier bij. De kennisschilder annex schilderkennis attendeerde me er deze luisterrijke zomeravond op. We maakten een ommetje, om tuin en bomen te inspecteren. Dat was voor hem een beukenhouten fluitje van anderhalve cent, voor mij een ware fysiotherapeutische uitdaging op een vrees-voor-eigen-leven-parcours.

Het was evenwel de moeite meer dan waard. De warmte van de dag gloeide nog na, de broedbries van de nacht was opsnuifbaar. En dan de bomen, die rode beuken, de favoriete boom van twee mannen op leeftijd. Hij dacht hardop over de rode beuk  bij Witzand, ik aan de rode beuk aan het begin van Kedingen, dat ook vanuit nummer 38 het einde des levens markeert.

De pastorietuin is een klein park. Het huis is al lang geen pastorie meer, de tuin nog wel een kleine variant op de Hof van Eden. Vroeger was het vooral een speelplek. Ik weet nog dat Koos Westland, de domineeszoon die een klasgenoot van me was,  op een middag na schooltijd uit de beuk viel. De grote tuinman was hem genadig; Koos brak niet meer dan zijn been, zij het dubbel.