Overigens DCXLI

Op wolken van lood begluur ik de wereld. Ik ben er zó lang geweest, maakte deel uit van zó veel stof, dat ik nut en noodzaak óf door elkaar hussel óf verwerp als vergising van de soort. Het hoort er allemaal bij. Als er een lichtheid van bestaan is, dan moet er ook een zwaarheid van bestaan wezen. Alles is eenheid, althans, een deel van eenheid.

Eergisteren noteerde ik een kort gedicht dat Judith Herzberg als ingezonden brief(je) naar Het Parool stuurde, vandaag citeer ik haar vader Abel.

Want alles is fragment
Al door het zeggen van het woord
Deelt men, scheidt men en schendt
Het al omvattende, dat men niet kent,
Dat ik aanwezig weet, of alleen maar vermoed,
Dat ik niet uitspreken kan en toch uitspreken moet,
Dat mij beheerst, dat mij te luisteren gebiedt,
En als ik zoek en luister, dan vind ik het niet.

Een troost blijft:
Er is in ieder woord een woord,
Dat tot het onuitspreekbare behoort;
Er is in ieder deel een deel
Van het ondeelbare geheel,
Gelijk in elke kus, hoe kort,
Het hele leven meegegeven wordt