Overigens DCXXII

Wachten op meer van hetzelfde, er zit niets anders op, in áfwachting van betere tijden.  Wachten op het nieuws dat er geen nieuws is. En de situatie precair. Ernstig gezicht. Ik verlang naar de zeggingskracht der letteren, zelden pregnanter vertoond dan in de toon van dit gedicht, bij de tijd en buiten de tijd, een van de rauwe werkelijkheid losgezongen verlangen in pandemische tijden. 

‘Als die venijnige
ijzerenheinige
virusjes die je niet ziet
als die rondhoppende
in de war schoppende
piepkleine stukjes verdriet
weg zullen kwijnen
en daarna verdwijnen
dat nergens nog één overschiet
dan zal ik je kussen
maar ja, ondertussen
doe ik dat maar niet'

Zojuist de filiaalchefs Rutte en Van Dissel op de radio gehoord, degelijk en plichtmatig, zoals dat gaat met een staatsman en een expert, op een paar reacties gewacht, niet te lang wegens de voorspelbaarheid, en toen wéér dit gedicht gelezen, voor-de-gelegenheid, door Joke van Leeuwen geschreven, afgedrukt in DICHTER, een kwartaalblad voor de vrucht van taal en geest.