Overigens DCXIV

En weg is de maan. Een week lang keek ik ernaar, de volle, de wassende en de krimpende - elke dag iets verder naar het westen. De maan is een metgezel in goede en slechte tijden. Hemellichaam van Adoratie. De maan liet zich op het mooist zien boven Sharm el Sheikh, in een warme nacht, in betoverend gezelschap. Het ging te snel, in een boog - het was te gek. 

In het land van Isis verbindt de maan het noorden en het zuiden en spant ze haar hemelboog. Ze is het grootste raadsel van de wereld, als enigmatisch symbool van vruchtbaarheid. Zonder maan was de aarde onbewoonbaar. Op een vreemde manier voel ik ook die kracht die de maan geeft, als die in een aantal heldere nachten komt, zuurstofdesemend van oost naar west.

Het spel is voorlpig gespeeld, maar na het verdwijnen van de laatste sikkel begint meteen het uitzien naar de volgende.