Overigens DCXI

Het zou vijf jaar geleden in Enschede gebeuren en ik werd een half jaar voordien van gemeentewege gevraagd de Passie, die volgens de Engelse ziekte toen al The Passion heette, live in het Jeruzalem van Twente bij te wonen. Dat ging niet door, want er kwam een andere ziekte tussen, ten gevolge waarvan ik in november 2014 halfzijdig verlamd raakte.

Toch was ik er bij, begin april 2015, want ik revalideerde in Het Roessingh, op een paar steenworpen afstand. Gans het revalidatiecentrum bij het G.J. van Heekpark was in de ban van het spektakel dat zich een paar kilometer verder op het H.J. van Heekplein zou ontrollen. De verpleging was door het dolle heen, we kregen koeken bij de koffie in de 'huiskamer' van de derde afdeling en een extra frisdrankje. Wij revalidanten vonden het minder boeiend dan het verplegend personeel  dat zich kirrend voor de treurbuis verzamelde en Jim de Groot, de zoon van Boudewijn, vermond als miskende Messias, de maat nam.

Ik vond er weinig aan, ging op een gegeveb moment naar beneden, want op de begane grond was de uitzending te zien op een groot scherm, dat ons patiënten in het weekend voetbal bood. Ik verwachhte daar een menigte patiënten die 'Kruisigt hem, kruisigt hem' zouden scanderen dan wel 'Always look o the bright sight of life' zou zingen.

Maar nee, er waren twee personen. , een slapende man in een rolstoel. Hij had geen idee waar hij was, laat staan waarom, en er droop spuug van zijn kinnebakken. En er zat een vrouw diegeestelijk verzorgster bleek te zijn. Ze had een enorme stapel onaangeroerde folders voor zich staan over hoe God de wereld regeert en bleek die diep ontgoocheld over het gebrek aan belangstelling. Of ik er een foldertje wilde? Of een gesprek. Of een stukje hout met het lichaam de gekruisigde zoon van Boudewijn de Groot. Ik ried haar aan Jesaja 53 en Mattheüs XXI 12-13 nog eens te lezen en daanaar te handelen.