Overigens DCX

Witte donderdag

Veel voelt als verraad voor mensen van vlees en bloed, simpelen van geest, van wijn en brood. Ik zag vandaag op mijn vierkante meter bij de schuur, waar de zon op dat gebenedijde uur bij kon komen, horden mieren krioelen. Waar ik geen weg weet en geen systeem zie zijn het de mieren die feilloos de weg weten. Er gebeurt niets zonder bestemming -  niihil sine causa.

We weten en drinken ons en willen vieren zonder virus, maar alles heeft zijn prijs, zelfs of juist de laatste maaltijd aan de tafel waar elk zijn functie heeft en de hebzucht het won van het wonder - lang leve Iskariot, lang leve Kajafas, lang leve de Zilverling. We rekenen ons rijk, maar werken ervoor noch leven ernaar-  we zijn mieren, maar zonder dat we het weten.

Het is nog vroeg in de ochtend als de zon als ik de mieren hun parcoursen zie afleggen, begenadigd door zonlicht beschenen. Een vierkante stoeptegels is hun wereld. Ze werken zich het schompes in hun Getsemane. Ik kan me nog herinneren dat ik als jochie zonder de butsen en blaren die levenservaring heten op een stoep naast het ouderlijk huis mieren telde,  vergeefs.

Van mijn bezoek aan Israel (april 1979) herinner ik mij het uitzicht op de Olijfberg waar een vreemde rust zich meester van mij maakte, mijn bezoek aan blauwhelmen in Rosh Hanikra en het meer van Galiliea. In het leven liggen rust en strijd kort bij elkaar ik denk dat de mieren dit intuïtief beter weten dan de mensen. We wetenhet niet, maar alles heeft zijn bestemming -  niihil sine causa.