Overigens DCVII

Zouden er meer kleuren in de lucht zijn dan op het land? Een mens kan zich over de gekste dingen bekreunen. Het was vanavond nog aangenaam warm toen ik pak hem beet 25 kilometer rondom het dorp fietste. Eigenlijk heb ik nooit last van het weer, nooit gehad ook, want van mij mag het met bakken uit de lucht komen, het mag waaien dat het een aard heeft en de zon mag schijnen wat'ie wil. Dat laatste is uiteraard onzin, want de zon schijnt al dertien miljard jaar continu. Zou de zon er een tel mee stoppen, een duizendste van een seconde desnoods, het was meteen gebeurd met het zandkorreltje dat we Aarde noemen, wat natuurlijk ooit het geval zal zijn, maar ik ga er gemakshalve vanuit dat ik voordien uitgefietst zal zijn. 

Vanavond liet, zouden die oorjeukveroorzakende weermannen en -vrouwen zeggen, de zon zich van zijn beste kant zien. Ja, dat doet'ie soms. Warm voor de tijd van het jaar. Klimaatcrisis of coronacrisis of beide. Het ging schemeren. Dat spel kwam de kleurenrijkdom ten goede. De volle maan, ook dat nog, veranderde voortdurend van natuurlijk diadeem, toonde ook steeds andere paletnuances en er hingen slierten violet van wolken aan het firmament. Er gebeurde van alles, zonder doel of reden, maar donders mooi. En dan ook nog de amechtig ruisende berken aan de Regge, de onbeweeglijke rode beuken in het landschap met zijn verzonken boerderijen en opvliegende ganzen. En bijna geen mensen, op een enkele boer bij een aangeharkt erf na.