Overigens DXCXIV

Mooi en lelijk Hongarije. De schoonheid heb ik gezien toen ik er in 1989 met een stel even-gekken van de Tourclub Rijssen naar toe fietste, 1.648 kilometer. Acht dagen in het spoor van de Habsburgers, want dwars door Praag, Wenen en Boedapest. Ik bewaar er parelende herinneringen aan. We logeerden een week in Szokolya. En discussieerden lange avonden in kroegen en op pleinen. Over de democratie en Europa. En gingen terug.

Dat jaren gemangelde land bloeide op uit de puinhopen van de overheersing door de Sovjet-Unie. Dat begon toen net. De lange route naar de democratie, die in 1956 ten koste van vele doden (of zeg je ten koste van vele levens?) was begonnen. Er zouden politici worden gekozen. Hongarije zou een democratie worden naar westers voorbeeld. Het bracht het land stapje voor stapje verder en 1989 zag je de contouren van woorden en daden.

Een moeizaam proces, dat aan de huidige leider Viktor Orbán nu terugdraait. De burgerlijke en politieke vrijheden zijn in de loop der jaren ingeperkt. Zijn partij is (christen)democratisch, maar Orbán smijt alles wat kritiek heeft  (medici, juristen en journalisten) in het gevang. Morgen gaan de grenzen dicht onder het mom van de dreiging van ziekte (corana) en zedelijk verval ontstaat een nieuwe dictatuur. Europa is ver weg, ook per fiets.