De Roskam op Twitter    De Roskam op Facebook   

Overigens CDXXIII

In de gemeente mijner inwoning vond hedenavond een raadsvergadering plaats en ik begreep dat het de laatste kans was om een compliment voor de mantelzorger te krijgen. Dat vertelde ik de mijne, ze ijlde terstond naar het schip van staat en kwam terug met een cadeaubon ter waarde van vijftig euro, te besteden bij de lokale middenstand. De eerste keer dat ze er een beroep op deed was de laatste keer dat het kon. De gemeente heeft namelijk scheidsrechterlijk bepaald dat mantelzorgers vanaf 2020 geen jaarlijks 'mantelzorgcompliment' meer krijgen, maar dat ze met ingang van komend jaar worden uitgenodigd voor een lunch of een hightea. Daar zit de mantelzorger die ik ken niet op te wachten, ze heeft net als ik de schurft aan die lotgenotengroepen en houdt meer van de thee die ik zet dan van een high tea in een gemeentezaaltje.

Toevallig hoorde ik de nieuwe burgemeester zeggen dat ze ook een mantelzorger heeft, een klerk die haar technisch en tactisch kan opporren. Ik hoorde haar roep om mantelzorg: 'Waar is de griffier, die moet mijn spul nog activeren?' Ik kon alleen maar raden wat ze bedoelde, maar het was geen mantelzorgcompliment waard, denk ik.

Wie die landdag van de kaalslag aan zich voorbij zag trekken keek naar een onbegrijpelijk democratisch proces. Je kunt beter een slechte spraak hebben dan zo'n woordkeus. Werkelijk niemand die een normale zin wist te formuleren, een heldere gedachte in woorden vervatte. En het zal wel populistisch klinken, maar geen der raadsleden leek benul of idee van het hoe en het waarom, het haakte en breide slordig, het sprak elkaar en zichzelf tegen, het miste coherentie en het bezuinigde op alles wat van waarde is en, naar een woord van Lucebert, weerloos. Er was ook een neurotische fractieleider die telkens als hij de zaal moest toespreken een bruine stofjas aantrok. Het deed me denken aan mijn tijd in Het Roessingh.

 

 

 

Deel dit nieuws!