Overigens CDIX

Ik was naar de huisarts geweest, want mijn fysieke toestand maakt het nodig dat ik periodiek met bloedzaken bezig moet zijn en dat de praktijkondersteuner het ook nodig acht mij eens per jaar te verrassen met de griepprik. Het zijn fluitjes van een cent, maar natuurlijk boven alles tekenen van verval. Ik vind dat wel geruststellend. Het leven moet stoppen om door te kunnen gaan. Zo is de praktijkondersteuner net bevallen van een dochter en is een oude kompaankrijger van de radio deze week overleden. Volgens zijn vrouw was hij 'helemaal op'.

Fleur in de indian summer en les feuilles mortes. Ik word altijd een tikje melancholiek van de eindigheid der dingen, ook al komt er wat nieuws. Op de terugweg reed ik over de Grote Maatweg en mijn fiets trok de aandacht van een joch van een jaar of acht.  Ook hij had een driewieler. Dat gebeurt wel vaker: volwassenen met beklag in de ogen, kinderen met een hoofd van jaloerse verwondering. Hij keek me aan en wou ook zo'n fiets. Ik zei dat hij vooral geen haast moest hebben. Opeens keek hij me vorsend aan. 'Weet jij waar mama is?', vroeg hij.

'Nee', zei ik, 'dat weet ik niet.' Met lichte triomf zei hij dat hij het wel wist. 'Ze is dood en heeft nu rust, zegt papa.'  'O', zei ik. Hij: 'We hebben nu een hond.'