Overigens CCCLXXXIX

Bijna elke dag praat ik even met Franz Schubert, maar niet verder vertellen, want het kán helemaal niet. Schubert is al zo'n anderhalve eeuw dood. Ik hoop dat als je dood bent je nog wel naar muziek kunt luisteren. Anders wordt het wel heel stil. Praten in noten is toch wel het minste wat een mensch zichzelf toe mag bidden.

Ik ben gek op de missen van Schubert, ik zou ze - flauw maar waar - niet willen missen. De liefde voor de muziek van Schubert valt allicht te verklaren uit mijn fascinatie voor de negentiende eeuw. Napoleon,Thorbecke, Goethe, Rathenau, Douwes Dekker, Busken Huet, Van Gogh, Van Kregten en laat ik Paape niet vergeten.

Allen wisten dat het licht in de diepte woont.  Schubert voorop. Hij stierf toen hij 31 jaar was, een eind op schot zijn achtste symfonie. Hij had een geslachtsziekte die nu één twee drie verholpen zou zijn. Is dat voortuitgang? Dat we steeds ouder worden, in kille zorghuizen murmelend, vaak zonder geheugen, maar godlof met Schubert.

Daarom praat ik nu elke dag even met hem.