Overigens CCCLXXVIII

Eigenlijk leef ik in twee werelden en ze zijn me even dierbaar, maar eigenlijk ook niet, want dat wisselt. Het schijnt erbij te horen. Het is in elk geval afzienbaar, als je het rekkelijk wilt duiden, want misschien word ik tachtig, al zit dat niet in de familie. In het leven dat ik wilde leven leef ik steeds vaker, daar ben ik mijn oude ik.

Ik kan (als ik nog bij stem zou zijn, wat niet zo is) liederen zingen, en ik kan boeken herlezen zonder dat ik bij de stapels kan komen, want ze staan in onbereikbare ruimtes, ik kan naar schilderijen kijken zonder dat ik ze zie; ik kan ze uittekenen. Dat geldt ook voor waardeloze prullaria, die kostbare herinneringen ademen.

Fotoalbums om in te bladeren, dat zijn kerkhoven in leer, want met veel meer doden dan levenden, mappen met krantenknipsels van decennia her die van misbaksels en successen getuigen, naar ik vrees van de eerste meer dan van de tweede – het leven is welbeschouwd, daar kom ik steeds meer achter, in allebei de werelden.