Overigens CCCLXXIII

Het liep tegen achten vanavond en het was in het ruime veld. De zon raakte de aarde in Albergen. Het was windstil en warm noch koud. Ik zag een bewegende speldenknop met een witte staart, een vliegtuig en verbaasde me zoals wel vaker over zo'n een stipje, denkelijk een 737, als een lijntje van dromen.

Strakker blauw was de lucht nog nooit geweest. Ik knipperde met mijn ogen en zag tijdens dat knipperen groene sterren, niet daarvoor en niet daarna, een knipogend vuurwerk, alleen als ik met mijn ogen knipperde. De volle zon werd rood, daarna roder en op weg naar het andere halfrond van de wereld.

En, nu ik dit schrijf, aan het eind van de dag  is het volle maan, ik ben de tuin ingelopen. Het eind van een wonderlijke dag. De maan is vol en vlekkerig boven de Tolgaarde, met een  ruim sop van zilvermelk om zich heen, een krans van okerlicht. Ik knipper met mijn ogen en knipoog naar de windstille tuin.