Overigens CCCLXIV

Ik fiets soms even naar Zenderen om de nonnen te zien. Ook vandaag en het was vanavond als vanouds, want de nonnen van Zenderen láten zich niet zien. Het is veel mooier: de nimfen Gods laten zich vermóéden in ommuurd habijt.

Jaren geleden fietste ik eens laat, tegen middernacht, vanuit Hengelo naar Almelo en besloot zoals wel vaker bij wijnkoperij De Prinsen te stoppen om met de toenmalige bewoner/uitbater Karel Vosman een glas te drinken. Dat deed ik wel vaker. De deur stond open. Ik zag tientallen kaarsen branden, maar van Karel taal noch teken. Tot ik hem zag liggen, op de houten vloer in één van de lokalen van de oude school. Eerst schrok ik, maar toen ik zag dat hij ademde kon ik dat ook weer en maakte hem wakker. Het eerste wat hij zei ging over wijn. Het tweede en derde ook. We gingen wijn drinken van hem en sigaren roken van mij. Het daagde al in het oosten. Karel zei dat we naar de nonnen moesten. Uiteindelijk zagen we het laatste maanlicht en de eerste zonnestralen. ‘We kijken nu naar het geheim van het leven’, zei Karel enigmatisch. Hij had een fles en twee roemers bij zich. We dronken tot alles nondescript was. Confuus diffuus.

Hoe het met Karel is, weet ik niet, die was opeens verdwenen, weg bij De Prinsen, verdwenen uit Zenderen. Er was iets met een vrouw, maar het fijne weet ik er niet van, ik zal het eens aan zijn mecenas Gerard Assen vragen.