CCCXLV

Een halsemaatje in mijn achtertuin.

Aan de straatweg naar Nijverdal, op de hoek met de Erve Kielweg, stond een leegstaande woning en die zou worden gesloopt. Daar werd de tijd voor genomen, zodat de verkrotting vanzelf toesloeg. Met een paar jongens uit de buurt speelden we een jongensspel dat we, diep ik uit het domein van de herinnering op, schatzoeken noemden. We hadden zaklantaarns om onze sluiproutes door het krakende huis te bepalen.

We waren de heersers van deze aftandse burcht. Eén keer waren er een paar meisjes bij en toen hadden we ook andere dingen te ontdekken, wat ons meer angst aanjoeg dan de verdediging van onze vesting met waterpistolen en katapulten. De ene schat was – ook toen al - de andere niet. En hoewel we stoere mannen waren van een jaar of tien deden we of de verdediging van de woning al onze aandacht nodig had.

Op een dag haalden twee politieagenten ons uit het afbraakpand, maar toen we beloofden niet terug te komen, want het zou gevaarlijk zijn, mochten we onze wapens houden. Ach ja, het was eind jaren zestig en van onze moeders was er geen één burgemeester, dus kraaide geen haan naar dit  vervaarlijke wapengekletter.