Overigens CCCXXXIX

Ans was een sopraan. Ze zong bij wat in die tijd Opera Forum was. En ze was goed, ze zong de sterren van de hemel. Haar grootste successen vierde ze naderhand bij de Koninklijke Opera van Vlaanderen. Ze was de Johannette Zomer van een jaar of dertig geleden, want als gevierd concert- en operasopraan van alle markten thuis, en thuis in Twente.

Gerrit adoreerde haar. De man die met zijn handen werkte. Ook kunst, de kunst van het ambacht, licht en lucht. Zijn publiek bestond uit liefhebbers van architectuur, vakmanschap. Hij trok van toeschouwer naar beschouwer, met oog voor het detail, vrij naar de natuur, want er zijn volgens Gerrit geen vormen anders dan bos en beemd te bieden hebben.

Ans en Gerrit verenigden natuur en cultuur, en daarvan het mooiste. De jaren gingen voorbij, gelijk wolken aan de hemel, die komen en gaan. Ans werd ziek, iets met het hoofd, het applaus verstomde, het schrijnde. Gerrit verzorgde zijn lieve sopraan die haar stem verloor, en praat nu - als het te pas komt, anders niet, elk woord raak, zacht en mooi - vakman.