Overigens CCCXXXVIII

In het kader van de persberichtenkomkommerzomer kom je de gekste berichten tegen in lokale media. De gemeenten grijpen deze kans aan het krantje te halen. In het dorp waar ik woon laat het college weten dat het instemt met  – ik citeer – ‘het realiseren van een jongerenontmoetingsplek’.

De onvermijdelijke welzijnsstichting, bevolkt door grootverdienende geldbladblazers, heeft een jongerenontmoetingsplek in de Weuste aangewezen. In de woestenij dus. In mijn tijd (opa vertelt) regelden jongeren hun eigen plek en waren er minder ambtenaren - een winwinsituatie.

Er zou nu evenwel geen plek zijn waar jongeren kunnen samenkomen en uit onderzoek (ja, werkelijk, het stáát er echt) zou blijken dat er wel behoefte er is. Natuurlijk, aan alles wat die stichting aanstipt blijkt altijd behoefte te bestaan. Anders hieven ze die stichting wel op, wat trouwens het beste jongerenbeleid denkbaar zou zijn. Zoeken ze zelf weer hun ontmoetingsplekken.

Het college stelt er budget voor beschikbaar maar niemand mag weten wat het kost, want dat staat er niet bij. Wel dat de wijksaamcoördinator (hoeveel zinledigheid kan een beroepsgroep verdragen?) erbij is betrokken en ook de politie en ‘de’ jongeren zelf. Het bericht ademt de wanhoop van dichtgemetselde bureaucratie, papieren tijgers en paarse krokodillen. De meest hopeloze zin in het persbericht: ‘De ontmoetingsplek wordt een open ruimte waar jongeren uit de wind en droog kunnen staan’. Een open plek uit de wind? Afijn, de krantjes staan weer vol, lekker makkelijk.