Overigens CCCXVII

Als zoveel is de Tour de France alleen interessant op de radio. Klijkkastklets vind ik niks. Geef mij liever een mix van sprankeling en sentiment. Vanuit evolutionaire ontwikkeling is het logisch dat gehoor en reukvermogen belangrijker zijn dan aanschijn en gezicht, want gevaar hoor en ruik je vaak eerder dan dat je het waarneemt.

In het jaar van het afscheid van Luis Ocana en Eddy Merckx kwam ik van de middelbare school en maakte met een maat een fietstocht door Nederland, nou ja, om het IJsselmeer. Daar namen we de tijd voor, want des middags lagen we op legale en illegale kampeerplaatsen te kaarten, te drinken en 'Radio Tour' te luisteren.

Zeker zo mooi vond ik, jaren dáárvoor, aan de hand van mijn mijn vader, toen we vakanties doorbrachten in een 'huisje' bij de de familie Vis te Nunspeet, de dorpskoersen in de Veluwzoom. Het manneke dat ik was zag niet veel van de wedstrijden, maar de geuren en geluiden des de meer: het voorbij zoevende en zwetende peloton, de orgastisch-extatische microfonist, de dampen van mosterdkroketten en midalganbenen.

Mijn  helden waren Jans en Wieger Vlot, ik denk vanwege hun naam, want van gezicht heb ik ze nimmer gekend. Bij ons in de buurt hadden we Henk Nieuwkamp en Arie Hassink. En ik koesterde jaren de handtekening van Eddy Merckx nadat hij een veldcross in Enter won, waar ik aan vader's hand naar toe was geweest.