Overigens CCCXIV

Ik wandel in de tuin. De bries is van de zomer. En van de zomer is de bloei. Er gonst een trilling van rumoer, er zingt een vogel over morgen, er wolkt een lucht van beloften, er waait een vonkenregen.

Ik ga zitten in de tuin. De simpelheid van het leven lijkt een deken van dauw. Het bestaan is een hermetisch gedicht dat zich kortstondig door een kier openbaart, een engel kijkt geamuseerd toe.