Overigens CCCXII

Een oom van mij lag in een bed te wachten op het einde. Hij murmelde af en toe nog wat. Zijn unitgenoten in het zorghuis zaten aan een tafel 'op de afdeling' en verkeerden in uiteenlopende gemoedstoestanden. Sommigen lachten, anderen huilden en weer anderen sliepen in hun stoel. Op een bepaalde manier enerverend, zo'n leven met beperkingen, maar je kunt er amper tot niet inkijken noch het invoelen. 

Na het bezoek frequenteerde ik met mijn oom's kleinzoon, die mij vergezelde, een lokale schenkgelegenheid en bespraken onder veel meer de ongegrijpelijkheid van het leven en het lijden. De zin, de onzin, de betrekkelijkheid, de wankelmoedigheid en hoe het verder moest met de wereld - de politiek en het gnosticisme.

We waren het over veel oneens, maar op een aangename manier. De acacia op het terras was er getuige van dat we bij bier, bittergarrnituur en sigaren vaststelden dat we er nooit in zouden slagen de ergens helemaal zeker van te zijn (hij wat minder overtuigd dan ik) zolang religie en politiek de wereld regeren. Bij thuiskomst hoorde ik dat een vliegtuig met Nederlandse passagiers boven Oekraine was neergeschoten.