Overigens CCCVII

Het werd vanaf het begin vreemd gevonden toen ik zei dat ik geluk had gehad. Want ja, halfzijdig verlamd, het is niet niks, zo'n hersenbloeding. Een goede vriend, ja, ze bestaan, al zijn ze met weinigen, vroeg waarom juist mij dit moest gebeuren. Ik fietste heel Twente door, nooit een auto gehad, kwam overal, vief en fit. Ik antwoordde: 'Waarom niet?' Dat je kunt denken dat het altijd anderen gebeurt, dat vind ik vreemd. Elk huisje z'n eigen kruisje, elk leven z’n eigen sneven.

Nog gekker vindt 'men' dus dat ik meen van geluk te mogen spreken. Ach, denk ik dan, kijk om je heen, op de afdeling Neurologie van het ziekenhuis, op de NAH-afdeling van het revalidatiecentrum. NAH is de biotoop waar je mensen treft die de hele dag boos zijn, of verdrietig of letterlijk sprakeloos dan wel elke minuut van de dag de weg kwijt. Ontreddering, verdwazing en verdiering. 'Wij zijn ons brein' om het met Dick Swaab te zeggen. Als er wat op valt af te dingen, dan niet veel, ofschoon de raadselen van leven, dood en niet te vergeten halfzijdige verlamming blijven.

Waarom dit verhaaltje? Dat komt door de de man die ikeen jaar geleden op de radio hoorde. Marc van de Kuilen liep in 2008 ernstig en blijvend letsel op tijdens een missie in Afghanistan. Door ‘friendly fire’ werden Marc en twee van zijn collega-militairen geraakt. Zijn collegae waren dood, bij hem werden beide benen geamputeerd. Hij zei dat hij geluk had gehad. Zijn benen mist hij niet meer. Hij sport nog wel, rolstoelend. En zegt: ‘Ik ben alleen een stukje kleiner.’ Niks waarom, alleen geluk.