Overigens CCXCXVIII

Het is dezer dagen vijftig jaar geleden dat ik op de plek kwam waar ik veertig jaar geleden ging wonen en nooit meer ben vertrokken, of ik nou naar Nijverdal of naar Enschede ging, of mijn onrust en nieuwsgier me nou naar landen voerde waar ik mijn eigen geschiedenis proefde, waar ik thuis was, in Spanje en Rusland, ik kwam altijd weer naar het onderkomen, het huis bij de boom.

ik heb spullen uit Egypte, Tanzania, Sualwesi en Andrapadesh om me heen op mijn plek verzameld, met boeken en schilderijen sloot ik vriendschap, maar het is allemaal van recenter datum deel van mij dan een paar blokken van de stam van de enorme eik, die ik vijftig jaar geleden aan mijn borst drukte, in wiens schaduw ik dertig jaar woonde, want tien jaar terug moest die boom omvallen.

Ik heb twee stukken van de verzaagde stam een plek gegeven. De jaarringen zeggen iets over de eik en zeggen ook iets over mij, de vermolmde stamdelen, de afgestorven baststukken, het herinnert me in zijn oudheid aan de jeugd toen ik hier heimelijk sigartetten rookte (north state) en veel minder heimelijk beroerd werd. Hout houdt, hout is leven, juist omdat het ooit omvalt en afsterft.