Overigens CCLXVII

Over het stockske dan maar. Het stokske natuurlijk van Johan van Oldenbarnevelt, waarover Joost van den Vondel dichtte. Het stockske is de stok waarop de raadspensionaris steunde toen hij het schavot opliep, morgen vier eeuwen geleden. Ik ga tegenwoordig door omstandigheden ook met stok op pad en eigenlijk heb ik altijd iets met 'stockskes' gehad. Een broer van mijn grootvader (ik ken beiden net als Van Oldenbarnevelt alleen uit verhalen) zou dagelijks met een hondenkar op pad zijn gegaan om spullen te verkopen, al heb ik geen idee welk spullen.

Als kind vertelde ik thuis bij de kachel mer mica-ruitjes de verhalen die ik van juffrouw Meijer in de kleuterschool had gehoord. Tup en Joep, Oki en Doki. Van wat ik had gehoord wilde ik anderen deelgenoot maken. En om mijn vertellingen kracht bij te zetten hield ik een buis met daaraan een touwtje dat ik polsschuddend over de vloer bewoog. Mijn ouders waren bang dat me iets mankeerde, nu zou ik het etiket PPD-NOS hebben gekregen, maar de psychiater stelde mjn moeder gerust, haar vijfjarige zoon mankeeerde niks, hooguit een verteldrang.

Vertellen doe ik nog steeds, met aangetaste spraak, maar veerkrachtige geest en tegenwoordig een stockske. Ik verzamel verhalen om ze door te geven, zoals juffrouw Meijer, en ik vertel ze zoals ik vind dat het moet, wat er ook van komt, want waarom zou ik concessies doen aan mijn wereld en mijn waarheid. Ik ben geen Van Oldenbarnevelt, al herken wel een paar dingen, eigen-wijsheid, weinig concessies, maar ik ben toch vooral een volger van die straatventende broer van mijn opa die dagelijks met stok en kar zijn waren sleet. Start spreading the news!