Overigens CCLXVI

Elke nacht bestudeer ik Jupiter. nou ja, bestuderen is een groot woord. Ik ben nog wakker (de nacht heeft me vaak meer te bieden dan de dag en rust is niet altijd identiek aan slaap) en mijn raam biedt me uitzicht op de zuidwestelijke hemelboog. Aanvankelijk dacht ik aan een lantaarn of een fantoom, maar te hoog en te ver. Het is naar men beweert de grootste der planeten die in een baan om de zon zwiepen. Overdag zie je hem niet, des nachts des te beter.

Jupiter! Vooral bekend vanwege de grote rode vlek. Het is die waanzinnige ruimtebrand die zijn bestaan bewijst. Zie ik in de nacht .Het is volgens de geleerden een soort stormwind of stofwolk of gasbel,niemand die het precies weet, maar daar hebben we de zichtbaarheid van Jupiter aan te danken. Het is een van de geschenken van heldere nachten. Ik kan er door het raam kijkend of in de tuin staand uren naar kijken en over fantaseren.

Zo'n 450 jaar geleden werd de 'rode planeet'voor het eerst waargenomen. Dat lijkt me wetenschappelijk gezien pertinente onzin, want ik denk zomaar dat er al miljoenen jaren beestachtigen, en later ook mensachtigen, naar het wonder aan het uitspansel hebben gekeken, maar dat iemand de waarneming ergens in de zeventiende eeuw heeft opgeschreven, door ene Giovanni Domenico Cassini, een Italiaanse astromoom en beschrijver

Ach ja, de Italianen, je kunt er veel van zeggen, maar ze brachten Cassini voort, en Leoardo da Vinci (sinds vorige week vijfhonderd jaar zelf een ster) en Galileo Galile. Dankzij hen heben we weet van de planeten die in banen om de zon zwiepen. En wij nietige wezens met hen. Overdag zie je ze niet, des nachts des te beter. Leve de nacht. De eerste foto van de rode vlek werd veertig jaar geleden geschoten, van dichtbij, op zo'n 9,2 miljoen kilometer van Jupiter.

 

 

 

 

Deze foto van de grote rode vlek en de directe omgeving werd gemaakt door het ruimtevaartuig Voyager 1 op 15 februari 1979, toen het 9,2 miljoen kilometer van Jupiter verwijderd was