Overigens CCXL

En nu is er een foto van een zwart gat, een kleurenfoto nog wel, veel oranje. Het zware gat heeft, als je goed kijkt, majesteitelijke trekken. Het is de onpeilbaarheid die het raadsel zo onweerstaanbaar maakt. De foto is genomen op een afstand van 55 miljoen lichtjaren. Ik vind 55 miljoen gewone jaren al een pittige afstand. Er gaan dagen voorbij dat ik ze niet fiets.

Wat je ziet op de foto heet in publicaties een ringvormig object met een donker centrum. Ik moet denken aan een van boven genomen foto van een opgebrande kaars, zoals je ze ziet in Mariakapelletjes op het Twentse platteland, vooral in dat deel waar God dan wel dood mag zijn, maar zijn Moeder prevelend leeft en over het heil onzer zielen waakt.

Het is allemaal even onbegrijpelijk, alles wat niet is en toch bestaat. Je kunt wel in een zwart gat springen, maar komt er dan nooit meer uit. Dat denk ik ook altijd bij begrafenissen. Het is trouwens maar goed ook, dat die zwaartekracht bestaat, anders zouden we zo van de rondtollende planeet tuimelen en 55 miljoen lichtjaren verder in een zwart gat vallen.