Overigens CCXXXVII

De vandaag overleden Max van Weezel herinner ik mij als een aimabel mens en begeesterd journalist. Ik trof hem wel eens toen ik als jongeling, nog scholier met journalistieke ambities, naar Amsterdam treinde om de door mij bewonderde verslaggevers en opiniekneders bezig te zien bij Arti, in Eik & Linde en Paradiso. Harry van Wijnen, Hugo Brandt Corstius, Henk Hofland, Joop van Tijn, Ischa Meijer. En ook Max van Weezel, die zich bij Vrij Nederland in de voetsporen van koning Joop van Tijn bewoog.

Veel later begreep ik dat Van Weezel het werk deed en de contacten had waar Van Tijn mee pronkte. Van Weezel was een man van krant en radio en dan pas - op heel grote afstand - de televisie. Hij had dossierkennis, een huis vol dozen met notities en stapels kranten. En een heel aardige man, bezeten van nieuws, overal contacten (en telefoonnummers) en altoos gewapend met pen en papier (en een ijzeren geheugen). Het enige probleem was dat hij te dienstbaar was, bijvoorbeeld aan Van Tijn.

En later liet Van Weezel zich meeslepen in de stoet vlotgebekte omhoogneukers van het type Yoeri Albrecht, het duo Nix en de andere slippendragers van Wim Kok en Ad Melkert. Hij liet zich gebruiken in de enghartig sociaal-democratische nomenklatura van het randstedelijke denken. Dat leidde ertoe dat de destijds democratisch door het rode congres gekozen partijvoorzitter Marijke van Hees haar biezen moest pakken. Waarna diezelfde Van Hees vervolgens in Enschede ook op de macht regeerde.