Overigens CCXXXV

Het meisje mag blijven. Ze is nu ons pleegkind. Het was geen keuze. In  zekere zin natuurlijk wel. Je kunt een kind van tien geven wat het nodig heeft en je kunt dat ook niet doen, omdat het nogal wat met zich meebrengt, omdat het je leven voor - tenminste - acht jaar zal definiëren.

Ik zat er niet op te wachten, dat geef ik toe, maar goed, een jaar, dat was te overzien, een soort eerste opvang, in afwachting van een pleeggezin, dat toegerust is voor deze hulp. Er is evenwel een schrijnend tekort aan pleeggezinnen, en het gaat ook lang niet altijd goed.

Het meisje heeft veel meegemaakt in de eerste acht jaar van haar leven. Er is veel over te zeggen, maar dat doe ik niet, behalve dan dat ikhet geen volwassene toewens, zoveel fysieke en psychische ellende, alles wat de verdoemde wereld dagelijk met geweld uitstort en inmept.

Eén jaar is nu bijkans twee jaar. Het meisje fleurt op, wordt van etterbak en pestkop nieuws- en leergierig, gaat gezonder eten, lacht meer, krijgt vriendjes in de buurt, blijkt begenadigd voetballer. En natuurlijk begint ze te puberen, en bovenal: ze wil het liefst blijven. En ik moet beslissen.

Ik? Ik wilde nooit kinderen, ik wilde nooit samenwonen. Ook niet toen ik gehandicapt raakte. Natuurlijk had ik  daaraan vast kunnen houden, ik moest onlangs een beslissing nemen en deed dat, en ik ga samenwonen met de liefde van mijn leven en het meisje daarbij hoort tot ze uitvliegt.