Overigens CCIX

Het dagelijks bestaan in een revalidatiecentrum heeft een grote koffiepauze-voorspelbaarheid.  Dat rolstoelt en trekkebeent de godganse dag heen en weer, van logo via ergo naar fysio en in hun 'vrije uren' zitten de  gemankeerden met elkaar koffie te leuten. Dan vind ik het wel aardig als er een keer iets nieuws te beleven is. En zodra eenmaal duidelijk is dat je wel voor een experiment te porren bent, weten ze je geregeld te vinden voor proef dit en proef dat.

Zo hebben fysiotherapeuten mij gedurende mijn verblijf daar nog net niet gevraagd om in het kader van de neurofysiologische wetenschap in het algemeen en de commerciële productontwiikkeling in het bijzonder een koprol te maken of door een hoepel te springen, maar ik heb ten dienste van de vooruitgang en óók om iets om handen te hebben me in allerlei apparaten laten duwen met lichtgevende sensoren op mijn lijf om functies te testen: Loop'es.

Vooral de fysiotherapeuten Ruth Huurneman en Tanita Linthorst die nu wel Hegeman zal heten (van de Blauwe) maakten gretig gebruik van mijn experimenteerbereidheid. Zelf vond ik het vooal afleiding tussen die koffiekletskoekmomenten door. En het was belangrijk, wist ik zeker toen professor Albert van den Berg kwam kijken. Ik vroeg (mijn echte werk!) waarom hij geen voorzitter was geworden van de UT na het vertrek van die mooiweerbestuurder Anne Flierman.

Toen hij lachend zijn schouders ophaalde heb ik Van den Berg beenbevend, armbungelend en stuiptekkend in mijn monkeltaaltje (want ik verbleef niet voor mijn zweetvoeten in Het Roessingh) verteld dat hij, hoewel vaak gelauwerd, te bescheiden is en dat zulks de treurigheid van Twente verzinnebeeldt. Dat de hele regio Trudy Vos kent en niemand Albert van den Berg. Zouden ze daar aan de Roessinghbleekweg nietwat aan kunnen veranderen met breinwerk?