Overigens CCXII

Het verhaal van de zoon die zijn moeder na haar overlijden in huis bewaarde is in velerlei opzicht curieus. Hij voldeed aan de wens die zijn moeder drie dagen voor haar overlijden aan de zoon kenbaar maakte. Als zij de geest zou geven moest hij dat niemand vertellen, want dan kon hij gewoon doorgaan met zijn leven dankzij haar AOW.

Er valt vemoedelijk veel over te twisten en te temen, het is naar ik begrijp dan ook in al die praatprogramma's geweest waar ik als het even kan niet naar kijk,want heeft ook alles waar de Jinekken en Huysen van kwijlen, maar ik nam er kennis van via de krant en hoorde vervolgens een gesprek met een oudere man die de zoon bleek te zijn.

De jongeman man op leeftijd kwam heel normaal over, maar dat zegt niks, want dat zeggen ze ook van mij. Ik sta soms bij het graf van mijn ouders en maak me dan voorstellingen over wat er nog is, wetende dat het het plukken haar, gebeente en wat tanden kunnen zijn na negentien respectievelijk vijftien jaar in het ondergrondse.

Dat zijn wellicht vreemde gedachten, hoewel, eigenlijk vind ik ze normaal, bijna rustgevend geruststellend. Dat zal die jonge AOW'er wellicht hebben gehad met dat ontbindende lichaam van zijn moeder in het aanrechtkastje, dat hij toen het 'sprookje' uit was op rechterlijk bevel alsnog moest begraven, wat hij deed op zijn manier, in een vlaaiendoos.