Overigens CLXXXI

Wat nu weer? Dat  dacht ik toen ik vannacht op de radio hoorde dat Maarten van Rozendaal al vijf jaar dood is. En dat er een boek aan 's mans leven en werk is gewijd. De titel van de biografie intrigeert: 'Het leven is zinloos, maar ik niet'.

Een bijzonder leven eindigde na 51 jaar van snuiven, drinken en roken, en zingen natuurlijk. Hij was naturel-met-opsmuk. Veelzeggend is dat hij Vreeswijk en Vermeulen zong, twee getourmenteerde troubadours zoals hij. En net zo dood. 

Of hij bang was voor de dood weet ik niet. Mischien putte hij hoop uit zijn eigen heilige Christoffel, met de zin 'Je bent niet alleen, Christoffel gaat met je mee.'

Vannacht dacht ik er bij muziek en bokbier over na, Nee, overpeinsde ik, ik geloof niet dat ik bang ben voor de dood, sterker nog, het is eerder omgekeerd. Om het dichterlijk te zeggen: hij (of is het toch een zij) beroert en verlokt mij.  Ik zie er niet tegenop, maar het is evenmin zo dat ik er reikhazend naar uitzie. In elk geval wil ik voor het zo ver is de biografie van Van Rozendaal lezen, want inderdaad, het leven is zinloos, maar ik niet.