Overigens CLXIII

Het hekje van de betutteling 'voor mijn eigen bestwil' (zo wilden ze mij wijsmaken) blijft me boeien. Het is Kafka in Twente, maar in Twente is het dan wel meteen enorm om te lachen, vooral vanwege de benauwde benepenheid en ergerniswekkende tuttelzucht.

Ik kreeg vanwege enige laat ik zeggen fysieke beperkingen een driewielfiets aangemeten. Dat kon via de gemeente die daartoe een zorgregisseur op mij afstuurde. Zij  vertelde, nadat ze had uitgelegd dat ik die fiets in vijf jaar kon afbetalen met elk jaar vijftig procent rente, wat ze 'eigen bijdrage' noemde, wat het exuberant bancaire verdienmodel er niet anders van maakt.

Met die fiets bezocht ik als missionaris de Twentse ontwikkelingsgebieden. Vaak verliet ik het dorp via een loop- en fietspad dat Meidoornlaan en Akkerwal verbindt, waar je mag lopen en fietsen, totdat het zomerse seizoen aanbreekt, dan is het voor driewielfietsen ontoegankelijk.

Hiervan maakten we melding via social media. Er was een ambtenaar die reageerde. Ze meldde met onbetamelijke bemoeizucht dat ze het hekje voor mijn veiliigheid plaatst. En het neerbuigendste was dat ze me de Grote Maatweg aanried, want dat zou volgens haar voor mensen zoals ik een veel betere route zijn, een gekmakende bemoeizucht. Kafka aan de Pouliestraat.