Overigens CXLI

De schoonheid van de zang van Charlotte Margiono. Daar gaat het over, want ik hoorde haar zojuist op de radio. (Voor de jongeren: een radio is een televisie zonder beeld, die daardoor veel aan de verbeelding overlaat.)  Volgens haar is de zangstem je ziel en die stem raakt aan andere delen van je hersens dan die welke je doorgaans gebruikt. Dat spreekt mij natuurlijk aan.

Ik heb 'collega's' gehad die zó geraakt waren dat ze alleen nog maar konden zingen. En die zo ongeveer alles wat ze ooit waren hadden verloren, ook hun geheugen, waaronder de liedteksten van vroeger, maar die als ze de muziek hoorden alle teksten ineens zomaar konden zingen. Dat schijnt ook te kunnen als Alzheimer je bezoekt, of een andere vorm van vasculaire malheur.

Er is met de stem van Chatlotte Margiono niks mis, ik heb genoten van alle noten. Ze zei niet alleen dat je stem je ziel is, ook dat je echtheid kunt hóren in de zang, hoe je met je vak bezig bent en dat je dat, zoals zij deed met haar zangpedagoog Aafje Heijnis en met dirigent Ed Spanjaard, bespreekt omdat discussie je beter maakt. Het gaat erom dat je zulke mensen tegenkomt.

Dat is waar het in het leven om draait, dat je wel je eigen kop volgt, maar ook leermeesters toelaat en bentgenoten voor de discussie zoekt, en daarna kennis overdraagt, zingeving aanreikt betekenis doorgeeft, ervaringen overdraagt, wat Jurriaan van Dongen verwoordde voor Jenny Arean die dat als geen ander zo zachtkrachtig zong, met een snufje Willem Wilmink op het end...