Overigens CXL

Een gummetje en een pennetje in je hoofd. Dat hoorde ik vanavond op de radio in een programma vanuit het- ik wist niet dat het bestond - fietsmuseum in Nijmegen, dat - ook wist ik niet van dit bestaan - fietsstad is. Er werden allerlei mensen geïnterviewd, onder wie wielrenster/columniste Marijn de Vries. Zij was het die vertelde dat er veel van je afglijdt als je fietst en dat je na een tocht per rijwiel overbodige ballast  kwijt bent, in mijn woorden: kommervolle vermoeidheid, zorgelijke gedachten en heikele kwesties. Dat noemde Marijn een gummetje in het hoofd als je fietst. Bovendien is ze na het fietsen geestelijk dermate opgefrist dat ze barst van inspiratie om te schrijven. En dat noemde ze een pennetje in het hoofd.

Ik herken dat helemaal. Jammer alleen dat ik steeds minder fiets. Deed ik vorige zomer zo'n drieduizend killometer, nu zit ik voor het hele jaar nog niet op de helft. Ik word als ik fiets besprongen door duistere gedachten, malicieuze oprispingen en boosaardige arglistigheden. En dus fiets ik veel minder bij gebrek aan zin, en vermolm ik thuis, waar de drukte bezit neemt van huis en hoofd.  Er valt mee te leven, maar het is minder aangenaam, want een frisse neus en een doorwaaid brein zijn wat mij betreft essentieel voor het gemankeerde bestaan van een schrijver. Hoe lang kan ik zonder een gummetje en een pennetje in mijn hoofd?