Overigens CXXXVI

Als jongen van een jaar of zeven stelde ik me voor hoe de wereld er vanaf een wolk zou uitzien. Ik kon daar op mijn rug in de tuin achter ons huis in het gras liggend uren over fantaseren. En bij het avondeten maakte ik mijn ouders en broer deelgenoot van mijn bevindingen. Meestal moesten ze er om lachen, wat ik onuitstaanbaar vond, want het was helemaal niet om te lachen. Het was volgens mij bloedserieus dat je van de wolken naar de maan kon vliegen.

Wat toen ik tien jaar was werd bewezen. Eindelijk, door de wolken naar de maan. 'One small step for a man, one giant leap for mankind.' Mijn vader was overtuigd.

Ik heb vanaf mijn jeugd af aan verhalen verteld, zo veel en zo snel dat ik ervan ging stotteren en dat mijn moeder met me naar een psychiater ging waar ik testjes moest doen en een verhaal moest vertellen. De goede man diagnosticeerde dat er met mij niks mis was. 'Hij heeft een fantastische geest en moet wat hij in zijn hoofd heeft vertellen.' Ik was in de wolken.