Overigens CXII

Hij was voor mij de murmelman, voormalig garagehouder, handelaar in wat hij noemde 'losse en vaste materialen'. Die vier woorden in die volgorde sprak hij in elke zin uit. Helder en duidelijk. In zinnen waar ik verder niets van begreep. De godganse dag zwierf hij op de vierde etage van het ziekenhuis. In een wijde blauwe trainingbroek en een ruim vallend rood shirt. En niet te vergeten: bootwerkersschoenen. Ik kwam hem tegen tijdens één van mijn eerste wereldreizen op die twee gangen. Hij zat op een stoel bij het raam van de gang met uitzicht op het fietspad  dat van Beeklust naar Grensweg voert. 'Iejemutzarnurroessin.' Ik brabbelde terug.  'Wazegienowenewabedoelie'. Of iets dergelijks, want ik kan het niet reproduceren. De murmelman evenmin.

We waren ganggenoten, al vier dagen, ik was net van de drek en de dood gered, want had de belofte gekregen die ooit Simeon kreeg: leef dóór. De murmelman speelde met een rubberen balletje in zijn lamme hand en vroeg me in gebarentaal hetzelfde te doen. De handelaar in losse en vaste materialen maakte me met veel spuug op zijn wangen en kin duidelijk dat het bewegen van een balletje in je weigerhandpalm een toegangsbewijs kon zijn voor Het Roessingh en daar moest ik zien te komen, want hier was het niks gedaan. Hij ging dat ook probreren. Ik mocht zijn kneedgum lenen. Moest  proberen er zo stevig mogelijk in te knijpen om de functie van dat ingewikkelde lichaamsdeel dat hand heet terug te krijgen. Het is me niet gelukt, maar ik ben de murmelman eeuwig dankbaar voor het visioen dat hij me bood. Ik haalde Het Roessingh, de murmelman overleed.